​Niklas bevraagt en onderzoekt in zijn werk ruimte in de breedste zin van het woord. Hij ziet ruimte niet alleen als een plek waarin we staan, of een mooi landschap, maar ervaart het als een beleving die door veel facetten wordt gevormd. Hij onderzoekt het denken over de werkelijkheid, hoe deze zich vormt vanaf begin 20e eeuw tot in het nu. Momenteel zijn veel voorkomende thema’s in zijn werk: conflict, begrenzingen, evenwicht, ambacht, architectuur, het interbellum en het besef van verandering.
Het werk vraagt vaak om een geconcentreerde beschouwing; het is rauw en verfijnd tegelijkertijd. Niklas omarmt het besef dat alles vergankelijk is, dat alles een tijd kent.

​

Niklas van Woerden: “Wanneer je mij vraagt wat op dit moment de leidende thema’s in mijn werk zijn, zou ik antwoorden met: ruimte en familie. Familie is een thema dat de laatste jaren in meerdere vormen terugkeert in mijn werk, hoewel je dit niet zomaar terugvindt in een enkel werk. Het keert zeer subtiel terug in de bredere lijn.

Op het moment ben ik met vooral met ruimte bezig. Ik word geboeid door bijvoorbeeld het slagveld van de Eerste Wereldoorlog. Hoe kapot dit landschap ooit ook was, hoeveel gruwelijkheden het ook beleefd heeft, het landschap herstelt zich schaamteloos. De mens is degene die in deze ruimte de herinnering aan het verleden koppelt.
Deze verbinding tussen de mens, het verleden en het heden is van belangrijke waarde voor mijn werk. Ik koppel het verleden aan het heden en omgekeerd, mijn voorwerpen en beelden krijgen door het proces van tijd hun eigen betekenis. Ideeën, beelden en verhalen worden veelal vertaald naar constructies, machines of installaties.  Ze zijn rauw, balanceren tussen verfijnd ambacht en tijdelijke ondersteuningen en spelen met evenwicht.

In mijn werk probeer ik altijd een gevoel van rust te vangen. Het kent meestal een soort leegte, zowel in mijn kleurgebruik bij het tekenen en schilderen als in mijn objecten. Er zijn patronen en ordeningen van materialen terug te vinden. In mijn werk wek ik de suggestie van een verhaal, maar ik laat dit nooit helemaal verteld worden.”